Het wilde Westen - de Altai

' Wouw!!! De Altai is de juiste keuze!' dat dacht ik toen ik in het kleine toestel over de wijdse vlaktes en sneeuwbedekte bergen naar het Westen van Mongolie vloog. Het is nu ruim 2 weken geleden en ik heb er een fantastische tijd gehad en morgen begint ter afronding het grote eaglefestival hier in Olgii.
Ik ben eerst met 3 medereizigers vanuit Olgii naar het uiterste Noord-Westen gereist, naar het Tavn Bogd Natinal Park. Uitgerust met tent, warme slaapzakken, keukengerei en levensmiddelen voor 1 week. We maakten een eerste tussenstop in Saksay, een klein Kazaks gehucht met kleine, lemen huizen, om een kleinschalig adelaarsfestival te bezoeken. Het was werkelijk fantastisch!!! Een weergaloze omgeving, de bergtoppen om ons heen met verse sneeuw bedekt, stoere mannen met verweerde gezichten in prachtige traditionele winterkledij, te paard, met hun machtige vogels op hun armen. Het leek wel alsof je in een sprookje rondwandelde. En omdat het zo kleinschalig was met weinig touristen was er heel direct contact met de eaglehunters. Ze zijn trots hun vogels te laten zien en hun kunsten te tonen. Maar je zit ook gewoon zij-aan-zij met ze in een ger/yurt kuschur te eten. We hebben ook 2 nachten bij een van hen en zijn familie overnacht. De adelaars worden als jongvogel gevangen en gedurende 2-3 jaar afgericht voor de jagd. Na +/- 7 jaar worden ze weer vrijgelaten. Mooi is dat!
Daarna zijn we doorgereist naar het National Park en hebben we een 2-daagse trekking naar het basecamp van de Tavn Bogd Uul gemaakt. Een hoogalpine omgeving. Het camp zelf ligt op 3.500 mtr, direct aan een enorme gletsjer. Het weer was fantastisch en daardoor de nacht erg koud. Maar de adembenemende sterrenhemel maakte dat weer volop goed. Als een diamanten band, trekt de melkweg hier over de zwarte hemel, ongehinderd door licht- of milieuverontreiniging (ik moet even aan Ulaan Baatar denken, wat een verschil! De oudste dochter van de egalehunter waar we gisteren hebben geslapen gaat in november trouwen en verhuizen naar UB; ik heb medelijden met haar en kan me nauwelijks voorstellen dat ze daar gelukkig kan worden).
Op de terugweg naar Olgii bezoeken we nog indrukwekkende rotsschilderingen uit het bronze tijdperk en we zien zelfs een kudde barals (zeldzame wildschapen).
De dag na terugkomst in Olgii vertrek ik opnieuw naar het Westen. Dit maal wat zuidelijker, naar de 2 meren. Ik heb een Kazakse nomadenfamilie gevonden die mij onderdak wil bieden voor een kleine week. Het blijkt een gouden keuze! Ik kan voor enkele dagen helemaal delen in hun dagelijkse leven en wordt heel snel opgenomen als lid van de familie. Werkelijk hartverwarmende!
We hebben samen hout zitten schouwen voor de winter (op een koude dag met sneeuwval), ik heb geholpen de ger opnieuw in te richten en schoon te maken nadat deze door een windhoos is ingestort, ik heb geholpen met koken en geprobeerd de koeien te melken, heb met Mustafa gespeeld en Dinara bewonderd bij haar handwerken. De laatste dag heb ik meegemaakt hoe de ger werd afgebroken om naar het winterkwartier te verhuizen. Ter ere daarvan werd een geit geslacht en ja ... natuurlijk, de onvermijdelijke geitekop en de ingewanden verschenen 's avonds op tafel. Het eten wordt op een grote schaal geserveerd en iedereen eet met zijn vork en/of handen van die ene schaal. Ik heb dapper meegedaan, alleen het aanbod van de ogen heb ik afgeleend en dat werd gelukkig begripvol geaccepteerd. De 3-jarige Mustafa daarentegen wilde wel een oog hebben, dat zijn moeder met enige moeite uit de oogkas peuterde, klaarblijkelijk wetende wat het is. Hij koude uitgebreid op het taaie stuk vlees, trok elastische delen ervan weer uit zijn mond en slikte het geheel uiteindelijk 'genussvoll' door. En toen moeder het 2de oog aan oma aanbod, brulde hij net zo lang tot dat zij het aan hem afstond.
Het leven in een ger biedt veel gezelligheid en nauwelijks privacy. Ik heb dan ook dankbaar veel kleine, intieme momenten mogen meebeleven de afgelopen week. Zo slapen moeder, vader en zoontje in een bed. Als het licht uitgaat en alleen nog het flakkerende licht van het vuur over de viltwanden danst, luister ik naar de verhalen die vader in fluisterende toon aan zijn zoontje vertelt tot dat deze in slaap valt. Of ik observeer hoe de kleine Mustafa in een metalen teil wordt gewassen en hoe man en vrouw daarna elkaar de haren wassen (douchen blijft wellicht om willen van mijn aanwezigheid achterwege). Maar ook het liefdevolle spelen tussen opa en zijn kleinzoon. Oma die hem knuffelt en troost. Of Mustafa die 's avonds laat in een pannetje pist om niet de kou in te hoeven. Ik zal al deze beelden, indrukken, belevenissen dankbaar meenemen en bewaren!
De ger van het gezin staat op een hele mooie plek, aan een brede rivier tussen de 2 meren in. De omgeving doet me denken aan het Engadin (Zwitserland) in de late herfst: strakblauwe hemel, zwartblauwe meren, goudgele larixbossen en sneeuwbedekte toppen die erboven uitsteken.
Eergisteren ben ik dan met de familie in hun oude, Russische truck met al hun spullen tot Tsengel gereist. Vandaar heb ik de volgende dag samen met Axbota de taxi gepakt. Dat was een Russische jeep, bedoeld voor 5 personen. We zaten er met 8 volwassen klanten en de chauffeur + Mustafa van 3 jaar in. En dat niet voor een kort ritje van 1/4h op een geasfalteerde straat maar voor een tocht van 2,5uur over onverharde pisten met gaten, stenen, ribbels en geulen. Ook dat behoort tot het leven van de lokale mensen. Touriste zijn maar watjes!